از زمانی که خودم را شناخته ام، از زمانی که چشمم بر درونمایه وجودم باز شد و از زمانی که اشراف بر افسار گسیخته قلبم یافتم، یک غرور را در خود یافتم! یک عشق را در سراسر فروهر وجودم به تماشا نشسته ام. و عجبا که چه زیبا احساسی است آن. چه خون تازه ای است در رگهایم که هر زمان زنگ دل و نه بلکه زنگ روانم را می زداید.

بله! آن عشق به میهنم است. به میهنم ایران! به دیاری که هر ذره از وجودم را از جایی از این خاک می دانم و هر میهن دوستی را از این سرزمین، همپایه و همسلوک خویش می دانم. سالهاست، خاک این دیار ورجاوند را، سرمه چشمم کرده ام،  غرورم را بر بلندای دماوندش نوشته ام و عشقم را در چهارسوی این دیار به پرچم کشیده ام .. اما ...

اما افسوس!

نمی دانم در این تارنما، از زخم تن رنجورم بنویسم یا از اشک مانده در چشم-خانه ام! از مردمان نااهل بگویم یا از اهلان در منجلاب گرفتار آمده! قلم در وصف تاج برداشته شده از سرم بفرسایم یا گرد پیری که بر سرم نشسته! از دوستان چشم بسته ام بگویم یا دشمنان گشاده چشمم! ...

به هر روی، این نخستین نوشتارم در این تارنما (وبلاگ) است. هدف از برپایی این تارنما چیزی نیست جز آگاهی دادن هم میهنان گرامی ام درباره برخی از قسمت های تاریخ خود. برخی از موارد از دست نوشته ها و پژوهش های خودم خواهم گفت و گاهی از کتاب ها، نوشته ها و مطالب کتاب ها، مقاله ها، پژوهش ها و مطالب سایت های دیگر بهره خواهم برد. امیدوارم با همیاری شما خواننده گرامی و بهره بردن از پیشنهادها و انتقادهایتان، در هر چه پربارتر کردن سایت، گامی برداشته شود.

نویسنده مطالب این وبلاگ به هیچ روی دیدگاه سیاسی ندارد و تابع قوانین جمهوری اسلامی است و به هیچ روی قصد مطرح کردن مسایل سیاسی کشورمان را در این سایت ندارد. همچنین، نویسنده این وبلاگ، هر اعتقاد محترمی را گرامی می دارد و از همین روی قصد ارائه کردن مسائل فتنه انگیز دینی مذهبی ای را که مغایر با دیدگاه مردم شیعی کشورمان باشد را ندارد و از شما خواننده گرامی نیز می خواهد که در قسمت نظرات، از پرداختن به مسائل سیاسی و مذهبی خودداری کنند و عقاید محترم دیگران را ارج نهند.